Jadwiga Jankowska-Cieślak

urodzona w 1951 roku, aktorka filmowa i teatralna. Absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Tadeusza Zelwerowicza w Warszawie. Laureatka Złotej Palmy w Cannes.

W wywiadzie dla Wysokich Obcasów tłumaczyła: – Zostałam aktorką z nieśmiałości. Aktorstwo daje możliwość porozumiewania się z ludźmi. Szmata idzie w górę, serce mi wali, trzeba wyjść na scenę. Widz uruchamia we mnie nowe możliwości.

Łagów szybko ją zauważył – kiedy jeszcze jako studentka zagrała główną rolę Magdy w Trzeba zabić tę miłość (1972) Janusza Morgensterna, rola przyniosła jej nagrodę im. Zbigniewa Cybulskiego, ale też nagrodę na Lubuskim Lecie Filmowym. Rok później zadebiutowała (i została zauważona przez krytyków) na deskach warszawskiego Teatru Dramatycznego, z którym była związana przez dekadę, grając w spektaklach m.in. Kazimierza Dejmka czy Jerzego Jarockiego. Do Dramatycznego kilkakrotnie później wracała – ostatnio pracowała tam w latach 1998-2004, występując w spektaklach Krzysztofa Warlikowskiego i Krystiana Lupy.

Za role filmowe dwukrotnie odbierała Złote Lwy w Gdyni, za Sam na sam (1977) w reżyserii Andrzeja Kostenki i Wezwanie (1997) Mirosława Dembińskiego, otrzymała też Złotego Orła za rolę w Rysie (2009) Michała Rosy, ale najwyżej ocenionym filmem z jej udziałem było węgierskie Inne spojrzenie (1982) w reżyserii Károly Makka – w tej opowieści o lesbijskiej miłości na tle porewolucyjnej rzeczywistości Węgier zagrała bezkompromisową dziennikarkę Évy Szalanczky i otrzymała za tę kreację w 1982 roku Złotą Palmę w Cannes, jako pierwsza polska aktorka w historii festiwalu. Ten laur przypadł jednak na czas stanu wojennego – Jankowska-Cieślak wizę otrzymała tylko na czas festiwalu, na gali pojawiła się w pożyczonej sukience, a prosto z niej, autobusem, pojechała na lotnisko. Ponoć efektem tego wyróżnienia były propozycje od zagranicznych producentów, które utknęły w urzędowych szufladach. Ona sama wielokrotnie podkreślała, że tych straconych splendorów nie żałuje.

W kinie pojawiła się w (Nie)znajomych w reżyserii Tadeusza Śliwy, polskiej wersji kinowego hitu Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie, a wkrótce także w Sylwestrze w reżyserii Macieja Ślesickiego, jednej z nowel wchodzących w skład filmu kRAJ. Często występuje w studenckich filmach – za rolę w Porachunkach w reżyserii Zuzanny Grajcewicz została wyróżniona podczas ubiegłorocznego Lubuskiego Lata Filmowego.

Janusz Zaorski

urodzony w 1947 roku, reżyser, scenarzysta, aktor, twórca takich filmów jak m.in. Awans (1974), Matka Królów (1982), Baryton (1984), Jezioro Bodeńskie (1985), Piłkarski Poker (1988),  Szczęśliwego Nowego Jorku(1997), nagroda za reżyserię na FPFF w Gdyni; Syberiada polska (2013), nagroda na festiwalu w Seattle.

Pamiętam dobrze, co na studiach mówił nam Stanisław Wohl: reżyser musi posiadać trzy rzeczy: jaja, serce i łeb – mówił w książkowym wywiadzie, jakiego udzielił Stanisławowi Zawiślińskiemu. – Zgadzam się z tym, choć zmieniłbym kolejność. Jaja to energia, mobilność, siła. Łeb – ważny, bo nie byłoby źle, żeby na końcu trochę inteligencji się znalazło. Jednak na pierwszym miejscu stawiam serce – czyli wrażliwość. Ona jest najważniejsza.

Absolwent łódzkiej Filmówki debiutował bardzo młodo jak na PRL-owskie standardy – pierwszy film, telewizyjny Na dobranoc (1970), zrealizował jako 23-latek, kinową fabułę Uciec jak najbliżej wyreżyserował zaledwie rok później. Jest laureatem znaczących nagród na festiwalach w Polsce i za granicą – do najważniejszych należą Złoty Lampart przyznany na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Locarno za Jezioro Bodeńskie oraz Srebrny Niedźwiedź w Berlinie za Matkę Królów.

Mimo tych sukcesów, szybko doszedł do wniosku, że – co podkreślał często w wywiadach – nie można robić filmów dla kręgu znajomych i dla nagród na najbardziej prestiżowych festiwalach. Że trzeba brać pod uwagę potrzeby i oczekiwania masowego widza. Stąd w jego dorobku wiele pozycji o lżejszym kalibrze, w tym Piłkarski poker, który stał się frekwencyjnym hitel. Brat znanego satyryka Andrzeja Zaorskiego, jest autorem i współautorem telewizyjnych programów satyrycznych Zezem i Polskie zoo, a obok ambitnych produkcji, opartych na twórczości Stanisława Grochowiaka (m.in. Partita na instrument drewniany), Kazimierza Brandysa (Matka Królów) czy Stanisława Dygata (Jezioro Bodeńskie), ma na koncie także seriale – od Panien i wdów na podstawie prozy Marii Nurowskiej po Złotopolskich.

W latach 1987–1989 zasiadał w Komitecie Kinematografii, od 1991 do 1993 był prezesem Komitetu do Spraw Radia i Telewizji, a od 1994 przez rok przewodniczył Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji. Jest członkiem Europejskiej Akademii Filmowej, Polskiej Akademii Filmowej i Stowarzyszenia Filmowców Polskich oraz członkiem zarządu Gildii Reżyserów Polskich.

Diana Dąbrowska

Filmoznawczyni związana z Łodzią Filmową, animatorka kultury, w latach 2014-2019 wykładowczyni Uniwersytetu Łódzkiego (italianistyka, filmoznawstwo), organizatorka przeglądów i festiwali filmowych (Letnia Akademia Filmowa w Zwierzyńcu, Forum Kina Europejskiego Cinergia w Łodzi, Octopus Film Festival w Gdańsku, Łódzkie Wytwórnia Kultury: Tradycja, Edukacja, Kreacja). Ma na koncie wiele publikacji (m.in. Filmweb, Kultura Liberalna, KINO, Krytyka Polityczna, Czas Kultury, Aktivist, Anywhere, Ekrany, Stopklatka, Studia Filmoznawcze oraz wydawnictwa zbiorowe. Współredaktorka publikacji naukowej (z dr Anną Miller-Klejsą) „Kino włoskie po 1980 roku” (Wyd. Uniwersytetu Łódzkiego, 2018).

Częsta gościni takich programów jak „Kino mówi” w Ale Kino Plus, „OFF-Czarek” w Tok Fm i „Spoilermaster – podcast do słuchania po filmie” Michała Oleszczyka. Laureatka Nagrody „Kino Mówi” 5. edycji Festiwalu Kamera Akcja w Łodzi (2014) i Nagrody Literackiej im. Leopolda Staffa (2018) za promocję kultury włoskiej ze szczególnym uwzględnieniem kina. Nominowana do Nagrody Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej w kategorii Krytyka filmowa (2019). Zdobywczyni II miejsca w Konkursie o nagrodę im. Krzysztofa Mętraka dla młodych krytyków filmowych (2020) i Nagrody Publiczności w Ogólnopolskim Konkursie Prelegentów Filmowych organizowanym przez Polską Federację Dyskusyjnych Klubów Filmowych (2020).

Od 2019 dyrektor artystyczna festiwalu filmowego w Sokołowsku „Hommage a Kieślowski”.

Łukasz Ronduda

Reżyser, scenarzysta, kurator i pisarz tworzący równolegle w obszarze kina i sztuki współczesnej.Reżyser i scenarzysta filmu Performer (2015, wspólnie z M. Sobieszczańskim), inspirowanego życiem Oskara Dawickiego. Film ten podczas Berlinale 2015 zdobył nagrodę Think: Film Award. Reżyser filmu „Serce miłości” (2017) o związku artystów Wojciecha Bąkowskiego i Zuzanny Bartoszek. Film ten również miał swoją premierę na Berlinale.

Reżyser i scenarzysta filmu „Wszystkie nasze strachy” (2021, wspólnie z Ł. Guttem) inspirowanego życiem i sztuką Daniela Rycharskiego. Film będzie miał premierę w ramach konkursu głównego Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (2021). Kurator Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.  Absolwent programu reżyserskiego i scenariuszowego w Szkole Wajdy. 

Autor książek „Strategie subwersywne w sztukach medialnych”, „Sztuka polska lat 70. Awangarda”, „Polska Nowa Fala. Historia zjawiska, którego nie było”„Kino-Sztuka” „Historia Filmu Awangardowego, “Oświecenie czyli tu i teraz”. Razem z Łukaszem Gorczycą napisał powieść „W połowie puste”. 

Jarosław Grzechowiak

(ur. 1990) – filmoznawca i historyk filmu polskiego. W latach 2015-2017 pracował w telewizji TVN jako Młodszy Specjalista ds. Zakupów Programowych. Doktorant filmoznawstwa Instytutu Kultury Współczesnej Uniwersytetu Łódzkiego, filmograf Filmoteki Narodowej- Instytutu Audiowizualnego. Współautor publikacji filmowych (m.in. Kultura filmowa współczesnej Łodzi, Polsko-czeskie i polsko-słowackie kontakty filmowe), autor artykułów publikowanych m.in. w „Kinie” i „Kwartalniku Filmowym”.

Członek zespołu naukowego opracowującego temat rozpowszechniania filmów zagranicznych w Polsce w latach 1945-1989. Organizator przeglądów i wydarzeń filmowych. Współpracował m.in. z Zachętą-Narodową Galerią Sztuki, Muzeum Kinematografii w Łodzi czy łódzkim kinem Charlie. Obecnie zaangażowany w projekt Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, dotyczących badań nad wykorzystaniem technologii VR.